We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Κ​α​ι​ν​ο​ύ​ρ​ι​ο​ι Κ​α​ι​ρ​ο​ί (2015)

by Γουρούνια στο διάστημα (Gourounia Sto Diastima)

/
  • Streaming + Download

    Purchasable with gift card

     

1.
Όταν τα πράσινα φύλλα ανταμώνουν την άνοιξη στο πρώτο τους ξημέρωμα όπως τα βλέμματα των άψυχων σωμάτων να δωθούν στη δίνη του καιρού. Περιδιαβαίνουμε τους ατέλειωτους κήπους των ονείρων μας αχόρταγοι στη μέθη της ελπίδας Ξεσκεπάζουμε κόσμους αλλιώτικους, κόσμους αγριεμένους, κόσμους βγαλμένους απ' τα βάθη των προτόγωνων ενστίκτων μας Όπως παλιά, Όπως και τώρα Όπως ποτέ, Όπως πάντα... Όπως ο χρόνος που μπροστά μας γονατίζει όπως οι σκιές που μέσα μας καίνε, διψάμε να ακούσουμε την ιαχή του πλήθους Να συντονίσουμε τον χτύπο της καρδιάς μας με αυτό των τυμπάνων Να αφήσουμε τα πόδια μας να μας οδηγήσουν στη θάλασσα Αχόρταγοι στη μέθη της ελπίδας Ανήμποροι στη δίνη του καιρού Ξεσκεπάζουμε κόσμους αλλιώτικους, κόσμους αγριεμένους, κόσμους βγαλμένους απ' τα βάθη των προτόγωνων ενστίκτων μας Όπως παλιά, Όπως και τώρα Όπως ποτέ, Όπως πάντα...
2.
Θέλω τον ήλιο που μου κρύβεις να κοιτάξω την σκοτεινιά που μου' χεις δώσει να αλλάξω απ' τον αέρα άλλο πια να μην παγώνω κι απ' την δροσιά σου το πρωί να δυναμώνω Θέλω απ' τα βράχια τώρα μέσα να περάσω κάτω απ' τον ίσκιο σου ξανά να ξαποστάσω από τις λύπες που μου στέλνεις να ξεφύγω και οι χαρές να μην κρατάνε τόσο λίγο Θέλω να γίνω ένα απ' τα δέντρα που ανθίζουν και στον κορμό τους τα παιδιά πάνω σκαλίζουν μικρές καρδιές κι εγώ απλά να τα κοιτάω, να με ακούνε που γελάω κι ας πονάω Θέλω τον ήλιο που μου κρύβεις να τον φτάσω την σκοτεινιά που μου' χεις δώσει να την κάψω μετά τις στάχτες σου θα πιω για να ξεχάσω κι αυτήν την άνοιξη με χρώματα θα βάψω Θέλω τον ήλιο που μου κρύβεις να τον φτάσω την σκοτεινιά που μου' χεις δώσει για να κάψω κι όταν τις στάχτες σου θα πιώ και θα ξεχάσω αυτήν την άνοιξη με χρώματα θα βάψω
3.
Το ένστικτο σου είναι άγριο κι ας μη θες έτσι είναι ο άνθρωπος τους λες μα αυτοί τρομάζουν για όσα δεν έκανες το ξέρεις ότι φταις δεν είσαι εκείνος που τα μάτια τους κοιτάζουν Σε αναγκάζουν ν'αγαπάς ότι μισείς να περιφέρεσαι σε κόσμους που είναι ξένοι για να ακούς όσα ποτέ σου δε θα πεις έτσι ίσως ζήσουμε κι εμείς ευτυχισμένοι Με τα πιστεύω σου τα ίδια πολεμάς μα όσα πίστευες τα έχεις πια ξεχάσει κι όλα όσα νόμιζες πως είναι αληθινά μοιάζουνε ψεύτικα, τα πάντα έχουν αλλάξει Τα σφάλματα σου δεν αρνήθηκες ποτέ μέσα στο πλήθος είσαι άλλο ένα λάθος τα όνειρά σου σού τα κλέψαν από χθες κι εσύ στο σήμερα διψάς να βρεις το πάθος Σε αναγκάζουν να χτυπάς όσο μπορείς για να μην είσαι εσύ ο μόνος χτυπημένος ύστερα λένε ότι πρέπει να σκεφτείς μ'όλα όσα πρόδωσες αν ζεις ευτυχισμένος Με τα πιστεύω σου τα ίδια πολεμάς μα όσα πίστευες τα έχεις πια ξεχάσει κι όλα όσα νόμιζες πως είναι αληθινά μοιάζουνε ψεύτικα, τα πάντα έχουν αλλάξει
4.
Στην πόλη αυτή που ξαγρυπνώ τις σκιές και τα ινδάλματα ξερνώ τις ζωές σας προσπερνώ και σας μοιάζω με χαρταετό Την πόλη αυτή που κατοικώ την ρημάξανε καλώδια σωρό μας γαμάνε κάθε μέρα το μυαλό να θυμάστε έχουν λόγο σοβαρό Κοίτα λίγο την ζωή που πιστεύεις ότι σε έριξαν στην γη για να υπάρχουνε αφέντες και θνητοί για να υπάρχουνε ραγιάδες κι αυλικοί Βρήκαν άλλοθι τρανό την θρησκεία, την πατρίδα, το στρατό υπάρχουν τρόποι να αμυνθείς ψάξε μέσα σου αν θες αντισταθείς Με ένα amsteling δεν θα’ρθει η αλλαγή όμως μπαίνουν τα θεμέλια για μια καινούρια αρχή μια κοινωνία που φαντάζει ουτοπική που οι κραυγές μας θα διαλύσουν την σιωπή Κοίτα λίγο την ζωή που πιστεύεις ότι σε έριξαν στην γη για να υπάρχουνε αφέντες και θνητοί για να υπάρχουνε ραγιάδες κι αυλικοί
5.
Συρματοπλέγματα μού κρύβουνε το φως κάτι γραμμές πάνω στους χάρτες με μπερδεύουν μία πατρίδα που θυμίζει φυλακή και από μέσα της ποτέ δεν δραπετεύουν Συρματοπλέγματα που σκίζουνε καρδιές δεν ξεχωρίζουν τους ανθρώπους απ'τα σκιάχτρα βλέπεις στο σώμα σου μονάχα τις πληγές θες να φωνάξεις μα δεν έχεις πια ανάσα Μην ανασαίνεις, γιατί ανασαίνεις; Κάθε μέρα που περνάει αργοπεθαίνεις Γιατί ανασαίνεις; Μην ανασαίνεις Όπως θα ήθελες να ζεις δεν προλαβαίνεις Συρματοπλέγματα που χτίζουν ενοχές και τις αθώες μου τις σκέψεις τις γκρεμίζουν ένας παράδεισος κρυμμένος σε φωτιές γύρω μου δαίμονες παντού μου ψιθυρίζουν Συρματοπλέγματα στα χέρια μου κρατώ και προσπαθώ να τα τυλίξω στο λαιμό μου ίσως μπορέσω έτσι να φύγω από 'δω ίσως μπορέσω πια να βρω τον εαυτό μου Μην ανασαίνεις, γιατί ανασαίνεις; Κάθε μέρα που περνάει αργοπεθαίνεις Γιατί ανασαίνεις; Μην ανασαίνεις Όπως θα ήθελες να ζεις δεν προλαβαίνεις
6.
Θα'ρθούνε μέρες, θα σου μιλάω και αν με άκουσες ποτέ σου θα ρωτάω θα σ'ακουμπάω όμως το ξέρω πως δε μ'αισθάνθηκες ποτέ Θα'ρθουν και νύχτες, θα σ'αγαπάω μα το ξημέρωμα ξανά θα σε ξεχνάω θα σε κοιτάζω αλλά το βλέπω πως δε μ'αντίκρυσες ποτέ Ίσως μια μέρα τα ίδια τα παιδιά σου, μ’ένα μαχαίρι να καρφώσουν την καρδιά σου, ίσως μια μέρα τα ίδια τα παιδιά σου, ν'αυτοκτονήσουνε μπροστά σου Θα'ρθούνε μέρες που θα πονάω λίγη βοήθεια από σενα θα ζητάω θα σ'έχω ανάγκη όμως το ξέρω εσύ δε μ'ένιωσες ποτέ Θα'ρθουν και ώρες που θα ξεσπαώ σε κάποια κόλαση χαμένος θα γυρνάω θ'αργοπεθαίνω αλλά το βλέπω ότι δε μ'έζησες ποτέ Ήρθανε μέρες που σου μιλούσα, ήρθαν και νύχτες που σ’αγαπούσα ήρθανε μέρες που σε πονούσα ήρθαν και ώρες που πάνω μου ξεσπούσα Ίσως μια μέρα τα ίδια τα παιδιά σου, μ'ένα πιστόλι σημαδεύουν την καρδιά σου, ίσως μια μέρα τα ίδια τα παιδιά σου, ν'αυτοκτονήσουνε μπροστά σου
7.
Κάτι μέσα μου αλλάζει και στον πάτο με πηγαίνει Κι' όταν πάλι μ' ανεβάζει σα σκιά με γυροφέρνει Ποιες εικόνες μου θυμίζουν ιστορίες που δεν ξέρω Και τη φλόγα τους σκορπίζουν στης ψυχής μου το μπουρδέλο Όταν χάνομαι το βράδυ ταξιδεύω στον αέρα αγκαλιάζω το φεγγάρι Φυλακίζοντας τη μέρα Φτιάχνω δένδρα από χαρτόνι και φυτεύω στα τσιμέντα Για να δω αν με λυτρώνει όλα γύρω να'ναι στημένα Πεταλούδες παζαρεύουν στα στενά την αντοχή μου Και τα μάτια τους χορεύουν γύρω από την ύπαρξή μου Το ταξίδι ξαναρχίζει μοιάζω ακόμα σαστισμένος Μα ο δρόμος θα το δείξει αν θα είμαι ο κερδισμένος Όταν χάνομαι το βράδυ ταξιδεύω στον αέρα αγκαλιάζω το φεγγάρι Φυλακίζοντας τη μέρα Φτιάχνω δένδρα από χαρτόνι και φυτεύω στα τσιμέντα Για να δω αν με λυτρώνει όλα γύρω να'ναι στημένα Όταν χάνομαι το βράδυ ταξιδεύω στον αέρα αγκαλιάζω το φεγγάρι Φυλακίζοντας τη μέρα Φτιάχνω δένδρα από χαρτόνι στα τσιμέντα τα φυτεύω Για να δω αν με λυτρώνει το μυαλό να κοροϊδεύω
8.
Μες στους δρόμους του μυαλού σου βλέπεις ότι δε μπορούν τους ταΐζεις τους γαβγίζεις σταματάς και συνεχίζεις κι όταν έρθουν να σε βρουν ότι θέλουν τους χαρίζεις κι όταν έρθουν να σε βρουν όσα θέλουν τους χαρίζεις... Κι αν σταμάτησες να αθροίζεις τη ζωή σου σε στιγμές δεν πειράζει συνεχίζεις να τους δίνεις αφορμές.. Καινούριοι καιροί μια καινούρια διαστροφή που στα χέρια σου αφήνουν για να βγούνε δυνατοί όταν μέσα τους σαπίζουν διαλύονται νεκροί Καινούριοι καιροί μια καινούρια διαστροφή που στα χέρια σου αφήνουν για να βγούνε δυνατοί όταν μέσα τους σαπίζουν διαλύονται νεκροί Σπας το φως να μη σε δούνε μα δε βλέπεις ούτε εσύ που τα χέρια σου κινούνε περασμένα σε κλωστή σου αρέσει να πληρώνεις ότι κάνουνε αυτοί που σε θέλουν ν' ανταλλάζεις τη ζωή σου μ' ενοχή κι αν σταμάτησες να αθροίζεις τη ζωή σου σε στιγμές δεν πειράζει συνεχίζεις να τους δίνεις αφορμές.. Καινούριοι καιροί μια καινούρια διαστροφή που στα χέρια σου αφήνουν για να βγούνε δυνατοί όταν μέσα τους σαπίζουν διαλύονται νεκροί Καινούριοι καιροί μάλλον πληκτικοί σε στριμώχνουν σε ναρκώνουν όσοι στέκονται πιστοί κι αν δε θες σ' αποτελειώνουν για να μένουν δυνατοί Καινούριοι καιροί μια καινούρια διαστροφή που στα χέρια σου αφήνουν για να βγούνε δυνατοί όταν μέσα τους σαπίζουν διαλύονται νεκροί
9.
Ξύπνησα μέσα μου το κτήνος κι άλλαξε τόνο η κραυγή Πήρα το χρώμα απ'το σκοτάδι κι έδωσα τέλος στη σιωπή Άνοιξα δρόμους να περάσω θυμήθηκα τι μου'χαν πει Αυτά που θέλω να ρημάξω δεν τα χωράει η υπομονή Ό,τι έχω συνηθίσει να μ'αγοράζει διαρκώς Το έχω πλέον καταλάβει να το πουλήσω είναι καιρός Και βρήκα δίπλα μου και άλλους ενώσαμε τα βήματα Τα μάτια έλαμπαν στις φλόγες, ηλεκτροφόρα σύρματα Διαλύσαμε τις αυταπάτες πως δε θα πάμε μακριά Μα τα δικά μας σύνορα δεν σταματάνε πουθενά Ό,τι έχω συνηθίσει να μ'αγοράζει διαρκώς Το έχω πλέον καταλάβει να το πουλήσω είναι καιρός Αυτό που χρόνια μ'αγοράζει να το πουλήσω είναι καιρός Το σύστημά τους να τσακίσω, Ορατός Εχθρός
10.
Γεννήθηκα πολύ αργά για να'μαι νεκρός παιδί μες στους ανθρώπους ,γρανάζι στη σκουριά ψάχνω να βρω νόημα στου πόλεμου το δίκιο, στου δίκιου την ψευτιά. Γεννήθηκες πολύ νεκρός για να'σαι δικός μας την ομορφιά των όπλων μας δεν είδες ποτέ πουτάνα στην ψυχή και άνθρωπε θλιμμένε... θάνατε Άνθρωπε, βγες από τη λάσπη σου και χάραξε ξανά το μονοπάτι σου και πέταξε ότι αρκεί για να βουλώσει του πολιτισμού η τρύπα και του κόσμου η πληγή που έχει φτιαχτεί για να τη φοβάσαι Ξυπνάς... τον ήλιο θες να δεις αδέξια με ένα κερί τον ήλιο πας να κάψεις μα η αλήθεια που κρατάς στις πλάτες για φωτιά σου καεί τα φτερά Άνθρωπε, βγες από τη λάσπη σου και χάραξε ξανά το μονοπάτι σου και πέταξε ότι αρκεί για να βουλώσει του πολιτισμού η τρύπα και του κόσμου η πληγή που έχει φτιαχτεί για να τη φοβάσαι
11.
Κτήνη 05:24
Μοιάζεις με στέγη που φοβάται την σκιά της με θάλασσα χωρίς τα κύματά της μοιάζω με πάγο που όλο λιώνει το χειμώνα μ'εναν δραπέτη που δεν έχει μια κρυψώνα Μοιάζεις με φόβους που ποτέ δε νικηθήκαν μ'αστερισμούς που ακόμη δεν βρεθήκαν μοιάζω με κάστρο που το χτίσανε στο χώμα με μία μέρα δίχως χρώμα Κι ο κόσμος μοιάζει με κερί που σιγοσβήνει μεταμορφώνονται οι άνθρωποι σε κτήνη παγιδευμένα μες της πόλης τα τσιμέντα θυμίζουν έντονα εσένα μα κι εμένα Μοιάζεις με όνειρα που γίνονται αλήθεια με ένα μίσος που έμεινε συνήθεια μοιάζω με ήλιο που ποτέ δεν ανατέλλει μ'ένα θεό που υποφέρει Μοιάζεις με δέντρο που ποτέ του δεν ανθίζει μ'εναν καθρέφτη που δύσκολα ραγίζει μοιάζω με όρκους που ποτέ δεν τους ξεχνάμε μ'ένα ζητιάνο που όλοι βοηθάνε Κι ο κόσμος μοιάζει με κερί που σιγοσβήνει μεταμορφώνονται οι άνθρωποι σε κτήνη παγιδευμένα μες της πόλης τα τσιμέντα και μας κοιτάζουνε στα μάτια αγριεμένα Μοιάζεις με αρρώστια που κανέναν δεν πειράζει με βασιλιά που σπάνια διατάζει μοιάζω με μια φωνή που δε ζητάει βοήθεια μ'εναν τρελό που ξέρει την αλήθεια Μοιάζεις με σύννεφο που είναι πάντα μαύρο μ'ένα λιμάνι που παραμένει άδειο μοιάζω με ποίημα που ξέμεινε από στίχους μ'ενα τραγούδι δίχως ήχους Κι ο κόσμος μοιάζει με κερί που σιγοσβήνει μεταμορφώνονται οι άνθρωποι σε κτήνη παγιδευμένα μες της πόλης τα τσιμέντα θυμίζουν έντονα εσένα μα κι εμένα
12.

credits

released February 8, 2015

license

all rights reserved

tags

about

Γουρούνια στο διάστημα (Gourounia Sto Diastima) Greece

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2011 στη Θεσσαλονίκη και μέχρι σήμερα έχει συμμετάσχει σε πολλές μουσικές σκηνές στην Ελλάδα.

Το Φεβρουάριο του 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο CD της μπάντας με τίτλο "Καινούριοι Καιροί".

Τον Σεπτέμβριο του 2018 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος τους με τίτλο "Εκεί που ο χρόνος δεν υπάρχει".

Τον Ιούνιο του 2022 κυκλοφορεί ο τρίτος δίσκος τους "3 Ιστορίες Σε Μια Βόλτα".
... more

contact / help

Contact Γουρούνια στο διάστημα (Gourounia Sto Diastima)

Streaming and
Download help

Redeem code

Report this album or account

If you like Γουρούνια στο διάστημα (Gourounia Sto Diastima), you may also like: